“Seek the truth for yourself and I will meet you there.”
Een uitspraak die ik onlangs las in een boek. En het is wellicht exact wat mijn paard mij wilde zeggen een aantal jaren terug.
Hoewel ik altijd al probeerde om op een zo zacht mogelijke en “vriendschappelijke” manier met mijn paarden om te gaan, botsten we toch vaak op problemen. Miscommunicatie, zou ik het nu noemen.
Toen zag ik het vooral als problemen. Meerbepaald, problemen bij mijn paard. In de volle overtuiging dat mijn paard van alles moest leren en getraind moest worden. Weigeren, stijgeren, bokken, weglopen als ik met het halster de weide in kwam.. ik zag het allemaal als protest. Ik had geen diepgaande connectie met mijn paard. Er was vooral eenrichtingscommunicatie.
Ik wilde zo graag een hechte band met mijn paard, dat rijden gewoon leuk en ontspannend kon zijn. Het beeld dat je als kind hebt van paardrijden. Zonder frustratie of onzekerheid. Gewoon samen plezier hebben. Maar soms was alles gewoon zo moeilijk…
Ik communiceerde allerlei wensen en commando’s naar mijn paard, en alles wat teruggecommuniceerd werd, werd geklasseerd als ofwel “braaf” of “probleem”.
Nu heb ik geleerd om de wereld meer door hun ogen te bekijken. En begrijp ik veel beter dat ze met dit ‘ongewenste’ gedrag, gewoon iets willen vertellen.
Ik ben gaan beseffen dat de oorzaak van deze problemen in eerste instantie begint bij mijzelf. En de oplossing dus ook. Wij moeten leren om duidelijker naar onze paarden te communiceren. Wij moeten leren om onze paarden zo goed mogelijk te begrijpen en helpen. Als ik mijn paard iets vraag en hij begrijpt het niet, heb ik gefaald in het uitleggen van mijn vraag. Niet mijn paard.
Stil aan begon ik het te beseffen. Het ligt nooit aan het paard. Hoe beter ik dit besefte, hoe hechter de band met mijn paarden werd. En hoe dichter ik terug bij het beeld kwam van een hechte, vertrouwensvolle band met mijn paard, waarin niks te gek is.